اصول کافی جلد 4 182 حدیث 11

حضرت باقر ع فرمود پیغمبران  بنی اسراییل بمردی گذر کرد که قسمتی از بدنش در زیر دیواری بود و قسمتی از ان بیرون از دبوار بود و مرغان پرنده اورا از هم پاشیده و سگان تنش را دریده بودند  از انجا گذشت شهری پدیدار شد وارد ان شهر شد بکی از بزرگان ان شهر مرده است اورا بر زیر تختی نهاده اند و با پارچه دیبا کفن شده ودور ان تخت منقلهای عود است که میسوزو پس عرضکرد پروردگارا من گواهی دهم که تو جاکم عادلی هستی که ستم نکنی ان بنده تو است که چشم بهم زدن بتو شرک نورزیده  بان مردنکه من دیدم بان وضع رقت بار اورا بان وصع میراندم تا مرا دیدار کند که گناهی بر او بجای نماند واین بنده من کاد نیکی نزد من داشت اورابا چنین وضعی میراندم تا مرا ملاقات کند و پیش من حسنه ای نداشته باشد

اصول کافی جلد 4 ص181 حدیث 5

و نیز فرمودامیر المومنین ع در تفسیر گفتار خداب عزوجل و هرچه بشما رسد از پیش امده پ س بسبب چیزی است که فراهم کردهاند دستهای شماو خداوند در گذرداز بسیاری ازگناهان سوره شورای ایه 30 فرمود هیچ پبیچ خوردن رگی نیست  و نه بر خورد بسنگیونه لغزش گامی و نه خراش دادن چوبی جز بخاطر گناهی و هر اینه انچه را که خداوند در گذرد پیشتر است پس هر که را خداوند در دنیا بکبفر گناهش شتاب کرد پس ان خداب عزوجل والاتر و کریمتر و بزرگوارتر از انست که دو باره در اخرت اورا کیفر کند 

اصول کافی جلد 4 ص 170 حدیث 1

زرا ره گوید شنیدم از حضرت صادق ع  که میفرمود بنده چون گناهیکند از بامدادتاشب مهلت دارد پس اگر امرزش خواست ان گناه ر او نوشته نشود شرح پیش از این در باب کسیکه اهنگ گناه کند در این نیز بیابد که چون کسی گناهی کند هفت ساعت مهلت دارد و در این حدیث از صبح تا شب مهلتش دکر شده است و برای جمع میان دو حدیث مجلسی ره فرمابد یعنی باندازه این مدت و ممکن است مدت این مهلت نسبت باشخاص و حالات و گناهان متفاوتباشد یا مقصود از و غدوه و بامدادپیش از باشد و مقصود از شب نزدیکیهای شب 

اصول کافی جلد 4 ص 159 حدیث 7

حضرت صادق ع فرموده امیرالمومنین ع فرموده همانا پشبمانی بر گناه و بدی انسانرابدست کشیدن از ان وامیدارد   امام باقر ع فرمود 

اصول کافی جلد4ص159حدیث 8

 ابان بن تغلب گوید شنیدم حضرت صادق ع میفرمود هیچ بنده ای نیست که گناهی کند واز ان پشیمان گردد جز اینکه پیش از انکه طلب امرزش کند خدا گناهش را بیامرزد هیچ بنده ای نیست که خداوند بر او نعمتی ارزانی دارد وبداند که ان نعمت از طرف خدااست جز اینکه خداوند پیش از انکه او سپاسگزاری انرا کند اورا بیامرزد 

اصول کافی جلد 4 صفحه 159 حدیث 6

حضرت صادق ع فرمود همانا خداوند دوست داردبنده ای را که در گناه بزرگ باو توجه کند و از او امرزش بخواهد ومبغوض دارد بنده ای را که را که گناه اندک را خوار شمارد و بان بی اعتنا باشد ودر مقام توبه وتدارک ان نباشد  و حضرت صادق ع فرمود امیرالمومنین ع فرمود همانا پشیمانی بر گناه وبدی انسانرا بدست کشیدن از ان وامیدارد

اصول کافی جلد 4 ص 158حدیث 5

یونس بن یعقوب گوید که شنیدم حضرت صادق ع میفرمودهر که گناهی کند و بداند که خدا بر او مطلع هست که اگرخواهد اورا عذاب کند و اگر خواهد اورا بیامرزد  خداوند بهمبن اگاهیش اورا بیامرزد اگر چه استغفار نکند شرح مجلسی ره در جمله و فعلم انالله مطلع علیه گوید شاید مقصود علمی است که درنفس اثر کند و ثمره اش عمل باشد یعنی دنباله این عمل باشد  ودست از گناه بر دارد وگرنه هر مسلمانی باین امر اعتراف دارد و هر که منکر کافر است و هر که بر این علم بیندیشد وادامه  گناه ازاو سرنزند  مگر بندرت و اگر گناهیهم ازاو سرزند دنبلش پشیمان و ترسان است ودر حقیقت تایب است و اگر چه بزبان طلب امرزش نکند 

اصول کافی جلد 4 ص 157 حدبث 1

علی احمسی از حضرت باقر ع حدیث کند که فرمود بخدا  سوگند از گناه نجات نیاید ورها نشود جز کسیکه بدان اعتراف کند  کوید ونیز ان حضرت ع فرمود در توبه پشیمانی کافی است  شرح مجلسی ره در قسمت اول حدیث گوید یعنی اعتراف کند که گناه است زیرا کسی که گناهی مرتکب گردد انکار کند که این گناه است وانرا حلال بشمارد چنین کسی کافر است و توبه اش پذیرفته نشود واگر مقصود از اعتراف بگناه توبه باشد پس ممکن است ان را بر نجات کامل یا نجات قطعی حمل کرد زیرا بدون توبه شخص گنهکار در تحت اراده حق تعلی است اگر خواهد اورا عذاب کند  اکر خواهد از او در گذرد وممکن است حمل کرد با انچه خبر پنجم بدان دلالتکند

اصول کافی جلد 3 ص 204 حدیث 23

 رو

اصول کافی جلد 3ص294 حدیث 21

امام صادق ع میفرمود از مناجتهای خدای عزوجل با موسی ع این بود که ای موسی بدنیا تکیه مکن مانند تکیه کردن ستمگران و تکیه کردن کسی که انرا پدر و مادر خود دانسته ای موسی اگر ترابخودت واگذارم که بان بنگری مجبت ورونق دنیا بر تو چیره شود ای موسی در کار خیر با اهلش مسابقه  وگذار و بر انها پیشی گیر زیرا کار خیر مانند اسمش  نیکو و پسندیده است و انچه ا زدننا یا را که بدان  احتیاج نداری رها کن و بفریب خورندگان بدنیا و بخود و اگذاشتگان منگر و بدانکه اغاز هر فتنه ای محبت دنیا ست و بمال زیاد  هیچکس غبطه مبر زیرا مال بسیار مایه گناه بسیار است نظر بحقوق واجبه  وبحال کسیکه مردم از او خشنودند غبطه مبر تا بدانی خدا هم از او خشنود است  ونیز بحال مخلوقی که مردم از او اطاعت کنند غبطه مبرزیرا اطاعت و پیروی ناحق مردم از او باعث هلاکت او و پیروانشباشد