اصول کافی جلد 3 ص 111 حدیث 8
علی بن الحسین صلوات الله علیهما فرمود مردی با خانواده اش مسافرت دریا کرد کشتی انها شکست واز کسانیکه در کشتی بودند جز زن انمرد نجات نیافت او بر تخته پاره ایی از الواح کشتی نشست تا بیکی از جزیره های ان دریا پناهنده شد در ان جزریره مردی راهزن بود که همه پرده های حرمت خدا را دریده بود نا گاه دید ان زن بالای سرش ایستاده سر بسوی او بلند کرد و گفت تو انسانی ویا جنی گفت انسانم بی انکه با او سخنی گوید با او چنان نشست که مرد با همسرش مینشیند چون اماده نزدیکی با او شد زن لرزان و پریشان گشت باو گفت چرا پریشان گشتی زن گفت از این میترسم و با دست اشخره باسمان کرد مرد گفت مگر چنین کاری کرده یی زنا داده ای زن گفت نه بعزت خدا سوگند مرد گفت تو از خدا چنین میترسی در صورتیکه چنین کاری نکرده ای و من ترا مجبور میکنم بخدا که من بپیریشانی ترس از تو سزاورترم سپس کاری نکرده بر خاست وبسوی خانواده اش رفت وهمواره بفکر توبه وبازگشت بود روزی در اثناراه براهبی بر خورد وافتاب داغ بر سر انها میتابید راهب بجوان گفت دعا کن تا خدا ابری بر سر ما ارد که افتاب ما را میسوزاند جوان گفت من برای خود کار نیکی نمبینم تا اجرآت چیزی از او بخواهم راهب گفت پس من دعا میکنمو تو امین بگو گفت امین بگو اری خوبست راهب دعا میکر د و جوان امین میگفت بزودی ابری بر سر انها سایه انداخت هر دو پاره یی از روز زبرش رو رفتند تا سر دو راهی رسیدند جوان از یک راه وراهب از راه دیگری رفت ابر همراه جوان شد راهب گفت تو بهتر منی دعا بخاطر. تو مستجاب شد نه بخاطر من گزارش خود را بمن بگو جوان داستان ان زن را بیان کرد راهب گفت چون ترس از خدا گرفت گناهان ،ذشته ات امرزیده شد اکنون مواظب باش که در اینده چگونه باشی
