اصول کافی جلد 4 ص74 حدیث 4

علی بن جعفر گوید از حضرت موسی بن جعفر شنیدم فرمود هر که برادر مومنش در حاجتی نزد او اید همانا ان رحمتی است از جانب خدای عزوجل که بسوی او روانه کرده است پس اگر انرا بپذیرد ابن پذیرش اورا بولایت دوستی ما رسانده است وان بولایت خدای عزوجل پیوند است وآگر ز حاجتش باز گرداند و با اینکه قدرت بر بر اوردن ان حاجت دارد انرا بر نیاورده خداوند مار اتشینی بر او مسلط وچیره کند که تاروز قیامت در قبرش اورا نیش زند خواه امرزیده باشد وخواع وخواه در عذاب باشد و اکر در اینصورت بدروغ معذرت خواهی کند  ان مومن حاجت مند نیز عذرش بپذرید حالش بدتر است یعنی حال ان مومن حاجتمند چون دروغگوییرا تصدبق کرده ونهی از منکر ننموده یاحال ان شخص رد کننده وعذر تراش زیرا دعای درغکرده گوید وشنبدم از ان حضرت که مبفرمود هر که یکی از بداوران دبنیش اهنگ او کند که باو پناهنده شود ر باره برخی از گرفتادیهایش واو پناهش ندهد با اینکه توانایی بر ان دارد ولایت ودوستی خدارا از خود بریده است