اصول کافی جل. 1 ص 260 حدیث 9
امام صادق ع میفرمود ابن کوا نزد امیرالمومنین ع امد وگفت ای امیر. مومنان ایه 46سوره 7 بر اعراف مردانی باشند که همه کس را از رخسارشان شناسد یعنی چه فرمود ماییم بر اعراف که یاران خود را بر خسارشان میشناسیم و ماییم اعراف که خدای عزوجل جز از طریق معرفت ما شناخته نشو د و ماییم اعراف که خدا مارا در روز قیامت بر روی صراط معرفت قرار دهد پس داخل بهشت نشود مگر کسیکه مااورا شناسیم وآو مارا شناسد و بدوزخ نرود جز انکه ماراناشناس جز انکه مااورا ناشناس دانیم واو ما را خدای تبارک وتعلی اگر میخواست خودش را بیواسطه به بندگانش میشناسانید ولی مارا درو جاده وراه طریق معرفت خود قراداد کسانی که
از ولآیت ما روگردانیده ودیگران را بر ما ترجیح دهنداز صراط مستقیم منحرفند در قیامت از صراط بسر در ایندو برابر نیست و برابر نیست کسانبکه مردم به انها پناه گیرند که ما آهل بیت پیغمبر باشیم با کسانی که خود محتاج پناهند گی بدیگران باشند که پیشوایان عامه باشد زیرا ان مردم پیروان پیشوایان عامه بسوی چشمه های آب تیره اندک که از چشمه ای بچشمه دیگر ریزد و رفتند و کسانیکه سوی ما امدند بسوی چشمه های صافی امدند که ابش بامر پرو دگارجاریست و تمام شدن و خشک شدن ندار د توصیح علومیرا کهگابو حنیفه وامثال او دارند تشبیه فرمود بچشمه ابی که تیره اتدک و کم است یعنب اولا علم حقیقی نیست مخلود بجهل است و ثانیا محدود و متناهی است وبیک سلسله اصطالاحاتی است که دست بدست میگردد و علوم ربانیخودرا تشبیه. بچشمهصاف لایزال فرمودیعنی انچه ما داریماوالا عین و حقیقت علم است و ثانیارشته اش باقیانوسنا محدود علمحخدا متصل است که بریدن. وتمام شدن ندادد هرچه از ما بپرسید جواب گوییم کانچه گوییم عین حقیقتو گواقعست
