امام. صادق جلد 4 ص 185 حدیث 1

  ابن ابی یعفور گوبد  شنیدم از حضرت. صادق ع که میفرمود خدای عز وجل فرماید همانا بنده ای از بندگان ومو من  من گناهی بزرگ. کندکه مستو جب کیفر و عقوبت من در دنیاو یادر اخرت شود و من  انچه. صلاح اخرت او در انست برایش  منظو رکنم پس در عقوبت دنیانش شتاب کنم. تا اورا بدین گناهکیفر دهم ویااینکهاندازه. کیفراورا معین. کنم و بدان  حکم کنم  وان را بدون اجرا موقوف گذارم و اجرای انرا بمشیت خود واگذارم وبنده  من نرا نمیداندو بارهادر باره  اجرای ان مردد. گردم. سپس خوداری کنم  واجرا نکنم زیرا بد امدن اوراخوشخوش نداردو از بد حال کردن اوکناره گیریکنم و بگذشت و ندبده گرفتن ان گاه بر او منت نهم وبلاخره انرا ببخشم  زیرادوست دارم  نمازهای نافله بسیاری که ببسب انها در شب وروز بمن تقرب می. جست پاداش دهم. پس ای بلا را از او بگردانم با ینکه ان را مقدر کرده وبدان حکم   کرده بودمو موقوف گذارده بودم. و اجای ان بستگی بمشیت من داشت سپس باین اکتفا نکنم و اجر بزرگ نزولاین بلایی که از ان معاف شده است برایش بنویسم و ذخیره کنم  ومزدش را وافر کنم با اینکه خود او بدان اگاه نیست  زیرا  ازار ان بلا باو نرسیده است  ومنم خداوند کریم ومهر بان و رحیم