اصول کافی جلد 4 ص 195 حدیث 15

  حفص بن  غیاث گوید شنیدم حضرت صادق ع میفرمود اگر بتوانی که شناخته نشوی  وگمنام باشی همان کاررا بکن بر تو باشد که مردم تو را نستایند و چه باکی است توراکه نزد مردم نکوهیده باشی در صورتیکه نزد خدا پسندیده  باشی سپس فرمود پدرم علی بن ابیطالب فرموده خیری در زندگی نیست جز برای دو نفر یکی مردیکه هر روز کار خیری بر کارهای خیر گذشته بیفزاید ودیگر مردی که مرگش  را با توبه تدارک ببیند و کجا توبه تواند بخدا سوگند اگر سجده کند تا گردنش بریده شو دبجز با ولایت و دوستی ما اهل بیت خدای تعالی توبه اش نپذیرد  اگاه باشید ایاکیست که حق ما را بشناسد و امید ثواب بوسیله ما داشته باشد و بخوراک نیم مد که تقریبا پنچ سیر است در هر روزراضی باشدوبدانچه از جامه که عورتش را بپوشاند و سرش را در خودمستور سازد خشنود باشد با اینکهدر همین اندازه هم ترسان وهراسان باشدو دوست دارند بهره شان دنیا همان باشد  بهمین سان خدای عزوجل انها را توصیف کرده و فرموده است و انانکه در راه خدا بدهند انچه بانها داده دلشان  ترسان است که بسوی پروروگارش باز گشت کنندسوره مومنوت ایه 60  سپس فرمود چه چیز بانها داده شده بخدا سوگند بدانها با اطاعت خدا محبت وولایت ما حاندان داده شد و با اینحال باز هم ترسشان  شک وتردید نیست بلکه می ترسندمبادا در دوستی و فرمانبرداری از ما مقصرباشند