اصول کافی ج ۳ ص۳۴۷ حدیث ۲
امام صادق ع مش%ی‌فرمود مومن بر دو گونه است ۱ مومنیکه بشروطی که خدا با او نموده وفا کرده است و او همراه پیغمبران و صدیقان و شهیدان و شایسته کارانست و اینها چه رفقا ء خوبی باشند و این مومنی است که شفاعت کند نه آنکه شفاعت شود و او از کسانیست که هراسناک دنیا و آخرت باو نرسد ۲ مومنیکه گاهی اورا لرزاننده گناهی مرتکب شده او مانند ساقه نازک گیاه است که باد بهر جایش کج کند کج شود و او از کسانیکه هراسهای دنیا آخرت باو رسد و برایش شفاعت شود و عاقبتش بخیر است ۳ امام باقر ع فرمود مردی در بصره برابر امیرالمؤمنین ع بر خاست و گفت یا امیرالمؤمنین حال برادران دینی را بما خبر ده حضرت فرمود برادران دو دسته اند برادران مورد اعتماد و برادران خنده رو اما برادران مورد اعتماد دست وبال واهل و مالند که انسان را یاری کنند و زیان و آزار را از او بگردانند پس هرگاه برادرت اعتماد و پیدا کردی مال و بدنت را باو ببخش و با دوستان با صفایش صاف باش و با دشمنانش دشمنی کن و راز و عیبش را بپوشان و نیکی را آشکار کن وبدان ای پرسنده که اینها از کبریت احمر کمترند و اما برادران خنده رو تو از جانب از جانب آنها بلذت میرسی و آن لذت معاشرت و مصاحبت با آنهاست پس این را از آنها مبر و بیش از این هم از دل آنها مخواه توقع صفا و یک دلی از آنها نداشته باش و از خوشروئی و شیرین زبانی آنها را بر خوردار کن تا آنجا که تراانها بر خودار کنند باب انصاف عدالت علی‌بن الحسین ع فرمود رسول خدا ص در آخر سخنرانی خود می‌فرمود خوشا حال کسی که خلقش طاهر و باطنش شایسته و آشکارش نیکو باشد و زیادی مالش را بدهد و زیادی گفتارش را نگه دارد واز خود انصاف دهد ۲ امام صادق ع کیست که برایم چهار چیز را در برابر چهارخانه در بهشت عهده دار شود انفاق کن و از فقر مترس و سلام را در جهان منتشر کن و بحث جدل را رها کن اگر چه حق با تو باشد و خودم بمردم انصاف ده تا محتاج داور دیگری نباشی
!
