اصول کافی ج 4 ص 167 حدیث 7

، ابو بصیر گوید  از حضرت صادق ع از تفسبر گفتار خدای عزوجل پرسیدم که فرماید همانا انانکه پرهیزگاری کردندو هر گاه شیطان رهگذری خودرا ساید یاد اور شوند و بناگاه بینا شوند سوره اعراف ایه 201 فرمود او بنده ای ست که اهنگ گناه کند سپس یاد اور ار خدا شود و خوداری کند پس اینست  گفتارش که فرماید  یاد اور شوند وبنا گاه بینا شوند 8 ابو عبیده حذا گوید شنیدم از حضرت با قر ع که میفرمود همانا خدای تعالی بتوبه و باز گشت بنده خود فرحناک تراست از مردی که در شب تاری شتر و توشه خودرا گم کند و انهارا بیامد پس خدا بتوبه بنده اشاز چنین مردی  در انحال که راحله گم شده را پیداکند شادتر است  شرح جزری در نهابه پس از نقل حدیتی نظیر حدیث گذشته گوید فرح در اینجا ودر امثال ان کنایه از خوشنودی و سرعت پذیرش و پاداش نبکو داشتن است زیرا اطلاق  ظاهرفرح بر خدای  تعالی جایز نیست