حدیث از اصول کافی جلد 2 صفحه 302

اصبع بن نبافته از امیر المومنین ع  راجع بقول خدایتعلی  مرا و پدر و مادرت  را سپاسگزاری آشیانها واجب کرده آنهایند که علم از آنهایند که علم از آنها تراوش کند حکمت را  پس از مرگ خود بارث گذارند و مردم باطاعتشان مامورند و خدا پس از آن فرماید  سر انجام بسوی منست و سر انجام بندگان بسوی خداست راهنمایشهمان پدر وما در هستند سپس خدا روی سخن را متوجه پسر  خنتمه رفیقش نموده یعنی  عمر وا بو بکر زیرا خنتمه نام مادر عمر است و نسبت خاص وعام پیعمبرواسیر مردم فرموده است و است واگر با تو ستیزه کنند که بمن شرک آوری آوری یعنی از پیش خود در باره وصایت سخنی گویی  و از آنکه دستور اطاعتش داری بر گردی واز آنها فرمان مبر و سخنشانرا مشنو  سپس  خدا روی سخن را متوجه پدر و مادر نموده و فرموده است  در دنیا بن یکی همدمان باش  یعنی  فضیلت آنها را بمردم  بشناسان و بروش آنها دعوت کن و همین است معنی قول خدا و راه کسی را که سوی من بازگشته پیروی کن سپس باز گشت شما بسوی من است پس فرمود اول بسوی خدا و سپس بسوی  بسوی ماست واز خدا پروا کنید نا فرمانی  این پدر و مادر نکنید زیرا خرسندی آنها خرسندی خدا خشمشان  خشم خدا است شرح تفسیر ظاهر آیه شریفه در باره سفارش نسبت بپذیر وما در جسمانی سپاسگزاری از آنها و خوش رفتاری  با ایرانیت ولی تا آیه چنانکه امیرالمومنی ع بیان می‌فرماید بر پدران روحانی  که پیغمبر اوصیا آنحضرت باشند منطبق میشود لیکن تطبیق جز ییاتش چنانکه مرحوم مجلسی میگوید از عریبترین  تاویلاتست و بر فرض ضدشورش از امیرالمومنی ع از بطون عتیقه است  واز ظاهر معنی لفظ بسیار دوراست و کسی آنرا داند که خود فرموده است