کرامات و مقامات عرفانی امام حسین ع 6
در مصیبت خامس ال عبا ع اتش بر اشیانه مرغی نمی زنند گیرم که خیمه خیمه ال عبا نبود لب تشنه کی کشند کسی را کنار اب گیرم حسین سبط رسول خدا نبود دنیا ندیده کودک مظلوم را کشند گیرم حسین سبط رسول خدا نبود دنیا ندیده کودک مظلوم را کشند ای کاش روی دست پدر این جفا نبود کی کعب نی زده به زنی دیده صد بلا گیرم اسیره دختر خیرالنساء نبود بستر زیر پای علیلی کجا کشند گیرم که ان علیل یکی از اولیاء نبود راس بریده را که زند چوب خیرزران گیرم لبش به خواندن ذکر خدا نبود زبان حال زینب کبری س بر سر قبر امام. پس از تو جان برادر چه رنج هاکه کشیم چه شهر ها که نگشتم چه کوچه ها که ندیدم به سخت جانی خود اینقدر نبود گمانم که بی تو زنده ز دشت بلا. به شام رسیدم. برون نمود در اندم که شمر پیرهنت را به تن ز پنجه غم جامه. هر. زمان بدریدم چو ماه چارده دیدم سر ترا به سر نی هلال وار ز بار مصیبت تو خمیدم زدم به چوبه محمل سر ان زمانی که سر نی به نوک نیزه خولی سر چو ماه تو دیدم زتازیانه و طعن سنان و طعنه دشمن دگر ززندگی خویش گشت قطع امیدم میان کوچه و بازار شام پای پیاده سر از خجلت نا محرمان به جیب کشیدم شدم چو وارد بزم یزید بازوی بسته هزار مرتبه مرگ خود از خدا طلبیدم هنوز بر کف پایم نشان ابله پیداست ز راه شام ز بس از جفا پیاده دویدم اخرین سخنان به برادر رفتم من و هوای تو از نمی رود داغ غمت ز سینه خواهر نمی رود بر خیز تا رویم برادر که خواهرت تنها به سوی روضه مادر نمی رود گر بی تو زینب تو کند جای در وطن از خچلتش به نزد پیمبر نمی رود سوز گلوی خشگ تو اندر لب فرات ما را ز یاد تا لب کوثر نمی رود پهلوی جاک خورده ات از نیزه و سنان مارا زیاد تا لب محشر نمی رود بزم یزید و طشت زر و چوب خیرزنان هرگز زیاد زینب مظطر نمی رود در مصیبت شهدای کربلا ناصر الدین قاجار خرم دلی که منبع انهار کوثر است کوثر کجا ز دیده پر اشگ بهتر است نام حسین و کربلا هر دو دلرباست نام علی اکبر از ان دلربا تر است رفتم به کربلا سر قبر هر شهید دیدم که مرقد شهدا مشگ و عنبر است هر یک مزار و مرقدشان چار گوشه داشت شش گوشه مزار در ان هفت کشور است پرسیدم از کسی سببش را بگریه گفت پایین پای قبر حسین قبر اکبر است پایین پای قبر علی اکبر جوان هفتادو یک شهید چو خورشید انور است بر دست راست قبر یکی پیر جلوه گر زانگوشه رواق که نزدیگی در است پرسیدم از مجاوران که بگو این مزار کیست گفتا حبیب نور دوچشم مظاهر است نزدیک علقمه دیدم یکی شهید گفتم چرا جدا ز شهیدان دیگر است گفتا خموش باش که عباس نو جوان منظور اوکادب به جناب برادر است رفتم بخیمه گاه شنیدم بگوش خویش دیدم صدای زینب مظلوم اطهر است رفتم بسوی خیمه بیمار کربلا دیدم که با دوصد غم و محنت برابر است عازم شدم بحجله داماد کربلا دیدم عروس قاسم داماد مظطر است رفتم ز کربلا به سر تربت علی دیدم که بارگاه نجف عرش اکبر وارد شدم به صحن و سرایش به صد امید دیدم چهلچراغ علی سرو کوثر است. بر گشتم از رواق شدم وارد حرم دیدم که چشم نوح نبی جای حیدر است پر نور چشم نوح نبی از علی بود این نکته هم ز کاتب از خاک کمتر است شاها تویی که ناصر دین باد چاکرت منظور او به اذن جناب مطهر است دوازده بند محتشم باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این نوحه و چه غزا و چه ماتم است باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین پی نفخ صور خاسته تا عزش اعظم است این صبح تیره باز دمید از کجا کز او کار جهان و خلق جهان جمله در هم است گویا طلوع میکند از مغرب افتاب کاشوب در تمامی ذرات عالم است گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست این رستخیز عام که نامش محرم است در بارگاه قدس که جای ملال نیست سرهای قدسیان همه در زانوی غم است جن و ملک بر ادمیان نوحه میکنند. گویا عژای اشرف اولاد ادم است خورشید اسمان و زمین نور مشرقین پرورده کنار رسول خدا حسین کشتی شکست خورده. طوفان کربلا در خاک و خون تپیده به میدان کربلا گز چشم. روزگار بر او زار. می گریست خون می گذشت از سر ایوان کربلا نگرفت دست دهر گلابی بغیر اشگ زان گل که شد شکفته به بستان کربلا از اب هم مضایقه کردند کوفیان خوش داشتند حرمت مهمان کربلا بودند دیو و دد همه سیراب و می مکنید خاتم ز قحط اب سلیمان کربلا زان تشنگان هنوز به عیوق میرسد. فریاد العطش ز بیابان کربلا اه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم کردند رو به خیمه سلطان کربلا اندم فلک بر اتش غیرت سپند شد کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد کاش انزمان سرادق گردون نگون شدی وین خرگه بلند ستون بی ستون شدی کاش انزمان در امدی از کوه تا بکو ه سیل سیه که روی زمین قیر گون شدی. کاش انزمان که این حرکت کرد اسمان سیماب وار گوی زمین بی سکون شدی کاش انزمان ز اه جانسوز اهل بیت یک شعله برق خرمن گردون دون شدی کاش انزمان که پیکر او شد درون خاک جان جهانیان همه از تن برون شدی کاش انزمان که کشتی ال نبی شکست عالم تمام غرقه دریای خون شدی ان انتقام گر نفتادی به روز حشر با این عمل معامله دهر چون شدی ال نبی چو دست تظلم بر اورند ارکان عرش را به تلاطم در اورند در خوان غم چو عالمیان را صلا زدند اول صلا به سلسه انبیا زندند نوبت به اولیا چو رسد اسمان تپید زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند ان در که. جبرییل امین بود خادمش اهل ستم به پهلوی خیر النسا زدند پس اتشی ز اخگر الماس ریزه ها افروختند و در حسن مجتبی زدند وانگه سرادقی که فلک. محرمش نبود افروختند و در حسین مجتبی زدند وانگه. سرادقی که فلک محرمش نبود کندند از مدینه و در کربلا زدند وز تیشه ستیزه در ان دشت کوفیان پس نخلها ز گلشن ال عبا زدند پس ضربتی کز جگر مصطفی درید بر حلق تشنه خلف مر تضی زدند اهل حرم دریده. گریبان گشوده مو فریاد بر در حرم کبریا زدند روح الامین نهاده به زانو سر حجاب تاریک شد زدیدن ان چشم افتاب چون خون ز حلق تشنه او بر زمین رسید جوش از زمین بذوره عرش برین رسید نزدیک شد که خانه ایمان شود خراب از بس شکستها که به ارکان دین رسید نخل بلند او چو خسان بر زمین زدند طوفان به اسمان ز غبار زمین رسید باد ان غبار چون بمزار نبی رساند گرداز مدینه بر فلک هفمین رسید یکباره. جامه در غم گردون بنیل زد چون این خبر به عیسی گردون نشین رسید پر شد فلک ز غلغله چون نوبت خروش از انبیا به حضرت روح الامین رسید. کرد این خیال. وهم غلط کارء کان غبار تا دامن جلال جهان افرین رسید هست از ملال گرچه بری ذات ذوالجلال او دردلست و هیچ دلی نیست بی ملال ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند. یکباره بر جریده رحمت قلم زنند ترسم کز این گناه شفیعان روز حشر دارند شرم کز کز گنه خلق دم زند دست عقاب حق بدر اید راستین چون اهل بیت دست در اهل ستم زنند اه از دمی که با کفن خون چکان زخاک ال علی چو شعله اتش زنند فریا.د از زمان که جوانان اهلبیت گلگون کفن به عرضه محشر قدم زنند جمعی که زد به صفشان شور کربلا در حشر صف زنان صف محشر بهم زنند از صاحبحرم چه توقع کنند باز ان ناکسان که تیغ به صید حرم زنند. بس بر سنان کنند سری را جبرییل شوید غبار گیسویش از اب سلسبیل روزی که شد به. نیزه سر ان بزرگوار خورشید سر برهنه بر امد از کوهسار موجی بجنبش امد و بر خاست کوه کوه ابری ببارش امد و بگریست زار زار گفتی تمام زلزله شد خاک مطمعن گفتی فتاد از حرکت چرخ بی. قرار عرش ان چنان بلرزه در امد که چرخ پیر افتاد در گمان که قیامت شد اشکار ان خیمه ای که گیسویش حورش طناب بود شد سر نگون ز باد مخالف حباب وار. جمعی که پاس محملشان داشت جبرییل گشتند بی. عماری محمل شتر سوار با انکه سر زد ان عمل از امت نبی روح الامین ز روح نبی گشت شرمسار وانگه ز کوفه خیل الم رو به شام کرد نوعی که عقل گفت قیامت قیام کرد بر حربگاه چون ره کاروان فتاد شور نشور و واهمه را در گمان فتاد هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند هم گریه بر ملایک هفت اسمان فتاد هرجا که بود اهویی از دشت پاکشید هر جا که بود طایری از اشیان فتاد. شد وحشتی که شور قیامت بباد رفت چون چشم اهل بیت بر ان کشتگان فتاد هر چند بر تن شهدا چشم کار کرد بر زخمهای کاری تیغ و سنان فتاد ناگاه چشم دختر زهرا در ان میان بر پیکر شریف امام زمان فتاد بی اختیار نعره هذا حسین از او سر زد چنانکه اتش او در جهان فتاد پس با زبان پر گله ان بضعه الرسول رو در مدینه کرد که یا ایهاالرسول این کشته فتاده به هامون حسین تست وین صید دست و پازدهکدر خون حسین تست. این نخل تر کز اتش جان سوز تشنگی دود از زمین رسانده بگردون حسین تست این ماهی فتاده بدریای خون که هست زخم از ستاره بر تنش افزون حسین تست این غرقه محیط شهادت که روی دشت از موج خون او شده گلگون حسین تست این ماهی فتاده بدریای خون که هست زخم از ستاره بر تنش افزون. حسین تست این خشک لب فتاده دور از لب فرات کز خون او زمین شده جیحون حسن تست این خشگ لب فتاده دور از لب فرات کز خون او زمین شده جیحون حسین تست این شاه کم سپاه که با خیل اشک اه خرگاه زین جهان زده بیرون حسین تست این قالب تپان که چنین مانده بر زمین شاه شهید نا شده مدفون حسین تست چون روی در بقیع بزهرا خطاب کرد وحش زمین و مرغ هوارا کباب کرد که مو نس شکسته دلان حال ما ببین ما غریب و بی کس و بی اشنا ببین اولاد خویش را که شفییان مجشرند در ورطه عقوبت اهل جفا ببین درخلد بر حجاب دو کون استین فشان وندر جهان مصیبت ما بر ملا ببین نی نی ورا چو ابر خروشان به کربلا طغیان سیل فتنه و موج بلا ببین تنهای کشتگان همه در خاک و خون نگر. سر های سروران همه بر نیزه ها ببین ان سر که بود بر سر دوش نبی مدام بر نیزه اش ز دوش مخالف جدا ببین ان تن که بود پرورشش در کنار تو غلتان بخاک معرکه کربلا ببین یا بضعه الرسول ز ابن زیاد داد. کاو خاک اهل بیت رسالت بباد داد ای چرخ غافلی که. چه بیداد کرده ای وزکین چها در ین ستم اباد کرده ای بر طعنت این بس است که با عترت رسول بیداد کرده خصم و تو امداد کرده ای کام یزید داده ای از کشتن حسین بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای. بهر خسی که بار درخت شقاوتست در دین چه با گل و شمشاد کرده ای با دشمنان دین نتوان کرد ان چه تو با مصطفی و حیدر و اولاد کرده ای حلقی که سوده لعل لب نبی بر ان ازرده اش به خنجر بیداد کرده ای یا. بضعته الرسول ز ابن زیاد داد کاو خاک اهل بیت رسالت بباد داد ترسم ترا دمی که به محشر در اورند از اتش تو دود ز محشر براورند خاموش محتشم که دل ستگ اب شد بنیاد صبر و خانه طاقت خراب شد خاموش. محتشم که از این حرف سوزناک مرغ هوا ماهی دریا کباب شد خاموش محتشم که از این شعر خون چکان در دیده اشگ مستمعان خون ناب شد. خاموش محتشم که از این نظم گریه خیز روی زمین به اشگ جگر گون خضاب شد. خاموش محتشم که فلک بسکه خون گریست دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد خاموش محتشم که سوز تو افتاب زاه سرد ماتمیان ماهتاب شد خاموش محتشم که ز ذکر غم حسین جبرییل را ز روی پیمبر حجاب شد تا چرخ سفله بود خطایی چنین نکرد بر هیچ افریده جفایی چنین نکرد. اشعاری کوتاه در منقبت سالا ر شهیدان در خلقت ما سوی سهیم است حسین درنزد خدا ذبح عظیم است حسین ای غرق گنه بگیر دامانش زیرا چو خدای خود کریم است حسین عالم همه قطره اند و دریا حسین خوبان همه بنده اند و مولاست حسین ترسم که شفاعت کند از قاتل خویش از بس که کرم دارد و اقاست حسین هرکس که حسینی است حقیرش مشمار دررتبه کبیر است صغیرش مشمار عنوان گدایی درش اقایی است. اقاست گدای او فقیرش مشمار در پای حسین جان فشاندن چه خوش است وز خاک درش بوسه ستادن چه خوش است یک روز وضو گرفتن از اب فرات وندر حرمش نماز خواندن چه خوش است. روزی که گل ادم و حوا بسرشتند. بر نام حسین بن علی گریه نوشتند. فرمود نبی در صف گریه کنانش والله که این طایفه از اهل بهشتند خوشا جانی که جاناش حسین است خوشادردی که درمانش حسین است بود فرمانروای کشور دل خوشا ملکی که سلطانش حسین است
